Ήταν η τελευταία μέρα. Καθώς καθόμουν στο λεωφορείο και κοίταζα έξω από το παράθυρο, το σχεδόν γεμάτο φεγγάρι στον ουρανό μου θύμισε ότι το ταξίδι μας πρόκειται να τελειώσει.

Η Ακρόπολη, οι Δελφοί, το Ναύπλιο, το Σούνιο. Αυτά τα ονόματα από κείμενα έγιναν ζωντανά θέαμα. Είδαμε τον βραδινό ουρανό στον ναό του Ποσειδώνα, τους αρχαίους βράχους των Μυκηνών και τα αγάλματα από θεούς ως ανθρώπους. Δεν είχαμε πολύ χρόνο έτσι περπατούσαμε συνέχεια και ξεχνιόμασταν στον χρόνο. Είχα ξαναπάει σε κάποια από αυτά, αλλά αυτή τη φορά είχαμε έμπειρους ξεναγούς, και μολονότι δεν καταλάβαινα τα πάντα, εντούτοις μπορούσα πιάσω μερικές λέξεις που μάθαινα και ανακάλυψα κάτι καινούργιο. Για παράδειγμα, στο Mουσείο της Ακρόπολης, η κυρία Ναταλία, η ξεναγός μας, μας είπε την αλλαγή της σειράς γραφής της ελληνικής γλώσσας, όταν είδαμε μια επιγραφή κάτω από ένα άγαλμα. Στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας， στις πέτρινες πλάκες από τους αρχαίους τάφους υπήρχαν οι άνθρωποι που κάθονταν ή στέκονταν. Είπε ότι αυτοί που κάθονταν ήταν οι νεκροί. Εκεί μου φάνηκε ότι ο θάνατος για τους αρχαίους Έλληνες ήταν σαν να καθίσουν για ξεκούραση. (Πολύ χαλαρά λοιπόν.)

Είχα περάσει το καλοκαίρι, το φθινόπωρο και τον χειμώνα στην Ελλάδα λόγω του θερινού μαθήματος και του προγράμματος ανταλλαγής. Αυτή την φορά επιτέλους είχα την ευκαιρία να δω την άνοιξη. Σε αυτές τις μέρες που η Περσεφόνη είναι στη γη, λουλούδια ήταν παντού. Στο λιβάδι υπήρχαν κόκκινες παπαρούνες. Στα τείχη υπήρχαν ροζ μπουκαμβίλιες. Τα πουλιά με μακριά ουρά έπαιζαν ανάμεσα στα ψηλά πεύκα. Οι γάτες έκαναν βόλτες στους δρόμους.

Όταν ήμασταν εκεί, ήταν πάντα καλός καιρός. Ήταν λίγο δροσερό το πρωί και το βράδυ. Όταν ξύπνησα νωρίς, μπόρεσα να ακούσω τα κύματα. Στην Ελλάδα, η θάλασσα ήταν πάντα μαζί μας. Την θάλασσα την βλέπαμε, την ακούγαμε, την μυρίζαμε και ακόμη στα μουσεία υπήρχαν κύματα.

Στο Φρούριο Μπούρτζι, έβγαλα μια φωτογραφία ενός παραθύρου με την θέα της θάλασσας. Το φως του ήλιου ήταν σαν διαμάντια στα κύματα. Κοίταζα αυτό το παράθυρο της θάλασσας και δεν μπορούσα να μαζέψω τα βλέμματα μου. Νομίζω η εκδρομή μας ήταν λίγο σαν αυτό το παράθυρο. Με αυτό μπορέσαμε να δούμε μόνο ένα μικρό κομμάτι της θάλασσας, αλλά καταλάβαμε την ομορφιά και το άπειρο της. Μου θύμισε αυτά που είπε ο Ζήνων για την γνώση και τον κύκλο. Όσο περισσότερη γνώση έχουμε , τόσο περισσότερο μεγαλώνει ο κύκλος μας, παράλληλά, τόσο μεγαλύτερο γίνεται το όριο μεταξύ του κύκλου και του κόσμου εξωτερικού και τότε έχουμε περισσότερα ερωτήματα βλέποντας περισσότερο. Όταν βρούμε τις λύσεις, η γνώση μας μεγαλώνει ξανά. Μάλλον σε αυτό το ταξίδι ισχύει το ίδιο.

(Συγγραφέας: Αθηνά Pan, δευτεροετής φοιτήτρια του Τμήματος)