Το εφταήμερο εκπαιδευτικό ταξίδι είναι χωρίς αμφιβολία μια μοναδική εμπειρία στις σπουδές μας. Το ταξίδι μας έχει φέρει μια ευκαιρία να συγκεντρωθούμε στο εξωτερικό και μας εμπλουτίσει με πολλές γνώσεις. Η αγαπημένη εμπειρία μεταξύ τους είναι η επίσκεψη τριών νησιών.

Πρώτον, με εντυπώνει το ταξίδι επειδή δεν έχω ακούσει ποτέ ότι υπάρχει το τέτοιο είδος. Σηκωθήκαμε πολύ νωρίς για να προλάβουμε το καράβι. Αφού επιβιβαστήκαμε, μας καλωσόρισαν με παραδοσιακά ρούχα και βγάλαμε φωτογραφίες.

Δυστυχώς όμως όπως είπε η καθηγήτρια μας, η παραμονή στο πλοίο δεν είναι ευχάριστη διότι δεν βρίσκουμε εύκολα κάτι να κάνουμε. Με το πρωινό φως, οι περισσότεροι από μας έπεφταν στον ύπνο, των οποίων οι σωματικές στάσεις διάφεραν. Κάποιος μοιραζόταν με φιγούρες από τη μυθολογία ενώ μια κοπέλα ήταν σαν την όμορφη η οποία κοιμάται στο γνωστό παραμύθι. Αλλά μια ενεργητική κοπέλα τραγουδούσε στον καναπέ δίπλα «Μύκονο και Σαντορίνη…». Το καράβι κουνώντας, κοιτούσα από το παράθυρο και η επιφάνεια της θάλασσας ήτανε ακριβώς σαν λάδι όπως έλεγαν οι αρχαίοι.

«Κοιτά εκεί!»

Ακολουθώντας τον προσανατολισμό του δάχτυλου, έβλεπα καθαρά την επιφάνεια που ήτανε στρωμένη με «χρυσή σκόνη» που σε εκείνη τη στιγμή αντανακλούσε το φως του ηλίου. Γοητευμένος, κοιτούσα για πολύ καιρό χωρίς να πάρω καμία ανάσα.

Περνούσε ο χρόνος και οι περισσότεροι ξύπνησαν κουβεντιάζοντας. Περνούσαμε   όλο και περισσότερα νησιά με τα νησιώτικα πουλιά τριγυρίζοντας γύρω στο καράβι. Ξαφνικά, ένα ωραιότατο νησί φανερώθηκε μπροστά μας. Ο ανθισμένος κάβος εξαπλώνεται από τον γκρεμό και τελειώνει στη θάλασσα. Μέχρι να πλησιάσουμε, εύρισκα ότι ήτανε σπασμένο με τα καταπράσινα χορτάρια και δέντρα. Μια σπηλιά υπό σκιά βρισκόταν πίσω από τον γκρεμό, μέσα στον όποιον είχε βράχους, πελώριους και κοφτερούς βράχους. Τα κύματα χτυπούσαν συνεχώς τους βράχους και μας έδειχνε μια πανέμορφη εικόνα που αμέσως ξεχωρίστηκε από τα αλλά νησιά. Συνεπώς η γραφική εικόνα προκαλούσε τη φαντασία μου. Επανέλαβα στο μυαλό μου τη ερώτηση εάν στο βάθος της σπηλιάς κρύβεται κάποιος ανθρωποφάγος;

Όσα και είχα παρατηρήσει και φανταστεί, αναρωτιόμουνα πώς κι υπήρχε ζωή σε ένα ακατοίκητο νησί .Ποιος του έδωσε την αρχή της ζωής; Χωρίς πολλή σκέψη, στρίφτηκα στην συμφοιτήτρια μου δίπλα και της έδωσα το ερώτημά μου. Κι η απάντηση ήτανε και χωρίς πολλή σκέψη σαν να είναι μια κοινή γνώση. Μου απαντούσε «τα πουλιά μπορεί να κουβαλούν σκούρους στα νησιά και η βροχή μετατρέπεται στο απόθεμα νερού. Και μετά ο συνδυασμός μαζί γεννάει ζωή.»

Έκπληκτος έπεφτα πάλι στην περισυλλογή μου αλλά σε μικρό χρονικό διάστημα φτάσαμε στον πρώτο μας προορισμό, την Ύδρα. Η εκμάθηση ελληνικών συνδέεται πάντα με τις παλιές μου γνώσεις. Από τη χημεία, μάθαμε πολλά στοιχεία, το πρώτο από τα οποία είναι το υγρογόνο. Το όνομά του έχει σχέση με το νησί αυτό. Μετά ήξερα ότι η Ύδρα θεωρείται ένα είδος πύθωνα που ζούσε στο νερό στη μυθολογία. Το λιμάνι και η πόλη που το περιλαμβάνει ήτανε μικρά αλλά ζωντανά με όσους τουρίστες. Κάναμε βόλτα με την καθηγήτρια μου και μια παλιά φοιτήτρια της και αποφασίσαμε να ανέβουμε τον λόφο έως την κορυφή. Στον δρόμο,  μιλούσαμε πολλά πράγματα και θυμόσασταν τις περασμένες ιστορίες του παρελθόντος μας. Επάνω σε μας, ήτανε η καταρράκτη των πικροδαφνών και πιο κάτω ήτανε το δέντρο των κάκτων. Από πολύ μακριά, βρισκόταν η ήρεμη και γαλάζια θάλασσα με τρυφερά κύματα.

Επιστρέφοντας στο καράβι χάζευα από το παράθυρο. Η επίσκεψη των άλλων δυο νησιών ήτανε λίγο βιαστική αλλά μας παρείχε και πολύτιμη ευκαιρία. Και σημαντικότερα, η ανταλλαγή γνώσεων και αναμνήσεων ήτανε το αποκορύφωμα όλου του ταξιδιού. Στο πλοίο, ξεκινούσαμε να κάνουμε παράπονα για τα ελληνικά. Όσο καιρό τα μαθαίνω, δυσκολεύομαι και ταλαιπωρούμαι. Πολλές φορές κόντεψα να παραδοθώ αλλά τελικά μάζεψα το κουράγιο και ξεκίνησα ξανά. Η κουβέντα ως αποτέλεσμα μας θύμιζε τα φοιτητικά μας χρόνια και τις δικές μας εμπειρίες κατά την ανταλλαγή στο εξωτερικό.

Ενώ επιστρέφαμε, σκεπτόμουνα βαθιά. Στην ολόκληρη ζωή μας ή σε μια σύντομη περίοδο, τι μας αλλάζει και τι μας ενώνει ως ένα σύνολο; Μια ανώνυμη δύναμη ή απλούστερα η μοίρα; Δε μπορώ να δίνω μια οριστική απάντηση ποτέ. Μάλλον η ζωή μας είναι μια αναπαράσταση των απομονωμένων νησιών. Δηλαδή στην αρχική φάση, είναι όλα απομακρυσμένα και δεν υπάρχει σχέση το ένα με το άλλο. Αλλά χάση στα πουλιά στη βροχή και στα κύματα, ενωνόμαστε ανθίζει και την εμπλουτίσει τη ζωή. Η συγκέντρωση και ο χωρισμός είναι αναπόφευκτο θέμα αλλά εύχομαι να´ναι μακρύς ο δρόμος μπροστά μας, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.

(Συγγραφέας: Τηλέμαχος Gu, δευτεροετής φοιτητής του Τμήματος)